De thee van herder Aziza
De kok Mohamed en Omar met zijn ezel lopen vast vooruit naar de lunchplek, zodat zij de voorbereidingen kunnen treffen. Voor Mohamed en Omar
is het de eerste keer in dit gebied, dus ik heb hen goed uitgelegd waar de plek is waar we gaan lunchen. Als de groep en ik arriveren bij de lunchplek, treffen we daar niemand aan. Ik was verrast dat Mohamed en Omar er niet waren. Ik wacht nog 10 minuten, fluit op mijn vingers, maar er komt geen reactie.
Ik merk aan de groep dat ze behoefte hebben aan pauze, iets drinken en eten. Ik kijk omhoog, boven de boomgrens, daar waar geen cederbomen meer groeien, zie ik een herder. Een vrouw in een felrood gekleurde kleren, met haar schapen. Ik loop naar haar toe.
“Salam, dag mevrouw.”
Heel verlegen zegt zij: “Dag, meneer”
“Ik ben Khalid en ik ben hier met een groep van 13 toeristen, die op trektocht zijn. We zijn onze kok Mohamed en Omar kwijtgeraakt. De groep heeft een pauze nodig. Kunnen we een klein uurtje bij u rusten en iets eten en drinken?”
Zij antwoordt: “Merhaba, ik ben Aziza. Wat u vraagt, dat kan niet. Mijn man is niet thuis. Bovendien zijn wij arm en ik heb geen geschikt eten dat past bij uw groep met rijke toeristen.”
Om haar vertrouwen te krijgen, vertel ik haar dat ik uit hetzelfde gebied kom en ook Berber ben.
Ik voel dat ze ontdooit en rustiger wordt. Aziza: “Jouw toeristen hebben nu goed voedsel nodig, bijvoorbeeld een gegrild schaap. Dat kan ik hun helemaal niet geven.”
Ik vraag haar:
”Mevrouw Aziza, als je in onze cultuur een hoofdgerecht op tafel zet, wat is dan daarnaast heel belangrijk?”
“Thee met munt, natuurlijk”
“Dus een hoofdgerecht zonder thee is helemaal niks!”
“Dat klopt”
“Dus wij hebben geen gegrild schaap nodig,” zeg ik, “maar wij zijn blij met muntthee.”
Aziza twijfelde een moment, maar zei toen: “Mijn huisje is daar” en wees omhoog naar de rand van de heuvel. “Ik ga thee maken. Haal jij je groep op en wees welkom in mijn huis.”
Even later stond Aziza glunderend met de theepot in haar hand naar de toeristen te kijken, die waren neergestreken op de tapijten in de kamer en genoten van de thee en het warme brood met olijfolie.
Iedereen probeerde met haar te praten. Het werd een gesprek met handen en voeten en af en toe tolkte ik. Ik legde uit dat de tapijten waar ze op zaten door Aziza zelf waren gemaakt op het weefgetouw dat in de kamer stond. Ze maakte repen van oude kleren en daar weefde ze de tapijten van.
Aziza voelde zich heel trots toen iedereen bewonderend naar haar handwerk keek. Haar ogen vulde zich met tranen en zachtjes fluisterde ze in mijn oor: “Hé Khalid, ik wist niet dat muntthee een drank was voor arme en rijke mensen”.
Ik antwoordde: “Deze mensen houden van de natuur en de ontmoeting. Ontmoetingen als deze maken je rijk.”
Aziza was heel blij en trots dat ze deze “rijke” toeristen had kunnen ontvangen en dat ze hen de rust, de thee en het eten had kunnen geven waar ze zo’n behoefte aan hadden.
Bovendien hadden we met elkaar gepraat en gelachen! Het werd voor Aziza een onvergetelijke dag en voor de groep het hoogtepunt van de reis!
Aziza riep me na:
”Hé Khalid, vergeet niet om me de foto’s te brengen!”
“Natuurlijk breng ik je de foto’s, reddende engel!”
Khalid Boutahir
Reizenmetkhalid.nl